Sa Wala Ka Sa Tuo Ko
Usahay, maglakaw akong mag-inusara
Sa karsada sa inyong dakong syudad.
Dili ko kaharong magtan-aw kanimo
Kon ikahinagbo ko ikaw
Sa sementadong dalan.
Ikaw naglakaw usab nga nag-inusara
Hangtod sa kaadlawon
Gikan sa halawom nga kagabhion.
Gasadsad ang akong sapatos
Usahay sa akong kahubog
Nagdala og daghang lapok,
Lamog sa abog. Ug ikaw usab labaw pa
Kanako. Mas bug-at ang imong
Tiil nga walay sapatos. Guba nga tsinelas.
Kagabii nagtagbo ang atong mga panan-aw.
Wala kita magkasinultiay.
Nakita ko ang paglabay
Sa hangin sa imong aping.
Napalid sa makadyot ang imong buhok
Morag dunay buot ipasabot kanako.
Nangamay, morag nag-ingon
Hawiri ko. Ayaw ko biyai.
Apan wala kita magkasinultiay.
Sa wala ka. Sa tuo ako.
Ug ikaw mipadayon.Nagdali-dali
Sa paglakaw mora bag dunay
Balay ug mga anak pa nga paulian.
poem by Ric S. Bastasa
Added by Poetry Lover
Comment! | Vote! | Copy!
