Sa Gamay Pa Ako
Sa gamay pa ako gipakuyog ko nimo
Aron manginhas sa bukana, didto
Diin nagtagbo ang suba ug dagat, didto
Diin nangamang ang mga kinason,
Ang balat, ang mga gagmayng kasag,
Ug mga kugita. Ako nga dili pa kaayo
Suheto sa atong panginabuhi isip inahan
ug anak, sa imong pagpangita’g sud-an
Sa atong panihapon, nagkadam-ag-
Dam-ag taw’n ko sa danlog nga mga bato
Ug mga lumot. Nisyagit ko sa kasakit
Sa dihang natunok ko sa tuyom nga saag.
Gipaihi ko nimo ug imong gihidhiran
Ang akong lapa-lapa, duha na ang imong
Gipas-an sa akong katapolan- basket
sa atubangan, ako sa imong likoran.
Dihang ngitngit na, aduna na kita’y
Sud-an sa atong panihapon. Gihayagan
Sa lampara, naglugit kita sa mga unod
Ginamit ang alpirel samtang namati kita
Og drama kabahin sa mga sirena. Karon
Nga dako na ko, ikaw na ang gapandol-
Pandol sa atong nataran, sa atong karaan
Nga kusina. Labaw na sa lampara
Ang kahayag sa atong talad-kan-anan.
Dili ko ikaw biyaan, nay. Ako usab andam na
Pag-agak nimo sa imong paghinumdom
Sa atong panginhas dihang ako gamay pa.
- RIC S. BASTASA
poem by Ric S. Bastasa
Added by Poetry Lover
Comment! | Vote! | Copy!
